Verliezen of winnen
What’s on my Messy-Mind
Verliezen of winnen
Op het moment dat ik ‘de geest’ krijg om dit hersenspinsel op te schrijven, is het Zondagmorgen, zit ik in de tuin en ben ik een broodje aan het eten: Vanmorgen kon ik m’n bed niet uit komen en bleef maar denken / dromen over de dag ervoor. Onze vierde ‘date’ en het waren 24 bijzondere uren om te koesteren!
Eigenlijk was het vanaf het begin al duidelijk dat we goeie gesprekken kunnen voeren en onze interesses op vele punten raakvlakken hebben. Er is een –moeilijk te omschrijven- aanvulling in spontaniteit en controle… vasthouden aan ideeën en loslaten.. nieuwsgierigheid en geduld…. Eigenlijk meteen al een mooie en interessante ‘balans’..
Er was eigenlijk maar één verschil van inzicht en dat ging over het begrip: ‘jezelf verliezen’
En dan vooral de kleurende context waarin dit begrip wordt gebruikt!
Om mij heen is er een tendens om het ‘jezelf verliezen’ een negatieve klank te geven door het te koppelen aan oneindigheid. In de CGT en Coaching lijkt het wel de nummer één aanleiding om te vervallen in cirkeldenken en het verwaarlozen van je –eigen-waarde(n) in het leven. Ik ben al heel wat mensen tegengekomen die zichzelf waren verloren in een relatie en jaren later tot de conclusie kwamen dat ze uitsluitend nog het leven van hun partner leefden.. De liefde kan blind maken en je cijfert jezelf maar al te graag weg om de ander ‘gelukkig’ te maken! Je krijgt dankbaarheid en liefde terug dus alles is 100% oké!!
Het is slechts een kwestie van tijd, dat je je gaat afvragen wie je nog bent… en er is weer werk voor een coach of therapeut..
Een ander voorbeeld: Henk had maar één doel voor ogen; De zorg voor zijn vrouw en kind! De mogelijkheid scheppen om zorgeloos te leven in een fijn huis, opleiding voor het kind, volle kledingkast voor zijn lieve echtgenote en zelfs de mogelijkheid voor haar, om dat liefdadigheidswerk te doen waar eigenlijk geld bij moet…
In de jacht naar het grote geld heeft hij alle kansen voor promotie aangegrepen. Iedere studie die hem hoger hielp op de corporate ladder voltooide hij, en voor elke nieuwe vestiging van ‘zijn’ bedrijf die moest worden opgezet, bleef hij de vereiste 6 maanden in het buitenland…. En soms langer… jaar in ..jaar uit… en het geld stroomde binnen!
Succes!! Alleen was de relatie met z’n vrouw, er eentje op afstand geworden en de schaarse keren dat hij ‘thuis’ woonde, leefden ze als vreemden naast elkaar en datgene wat hen nog verbond, was het kind dat na een dure, intensieve studie in het buitenland een appartement deelde in New York en zelden nog contact opnam…
Als je hier stopt met lezen, wordt het idee over jezelf verliezen samengevat in het enkele woord: ‘Verliezen’…
En da’s jammer.
Vrijdagochtend was het al zinderend warm en in de tuin liep het kwik op naar de 40 graden… Een hittegolf!
Het is al weken achter elkaar erg druk op het werk en er zijn veel zaken die m’n aandacht vragen en geregeld moeten worden.
Ik heb tóch m’n agenda voor de vrijdag vrijgemaakt want ze heeft al afspraken in het weekend. Vrijdagmiddag was er tijd en dan hoefde ze Zaterdag pas rond 12 uur weg! Leve de planning!
’s Ochtends wat boodschappen gedaan en tot de conclusie gekomen dat er geen vluchtweg meer was voor de hitte van de dag. Vlak voordat ik zelf het idee had dat ik smolt, heb ik een opblaaszwembad gekocht en in de tuin opgeblazen en laat dit nu met de tuinslang vollopen…
-Ik prijs mezelf gelukkig met mijn luiheid, die ervoor heeft gezorgd dat ik een elektrisch luchtpompje heb, voor die ene keer in het jaar dat ik –misschien- met de motorfiets ga kamperen en een luchtbedje bij me heb..-
Vol verbazing sta ik te kijken naar de schijnbaar minuscule hoeveelheid water die in het veel te grote zwembadje loopt…. En vraag me af of dit volgende week Dinsdag genoeg is om tot m’n enkels te komen… (Had ik al verteld dat ik lui én ongeduldig ben?)
In de anticipatie op de verkoeling heb ik al visioenen van vers fruit, daiquiri’s koele drankjes, caribische achtergrondmuziek en half blote dames rond het zwembad….
M’n gedachten nemen het nu volledig over en m’n ‘missie’ is de Turkse groentewinkel een paar straten verderop, om tassenvol exotisch fruit te scoren… Onderweg nog wat speciale biertjes en wat witte wijn om de koelkast tot de nek mee vol te stampen en ik prijs me wederom gelukkig dat ik het recept voor ijsblokjes uit m’n hoofd ken!
Weer thuisgekomen zie ik dat het waterpeil in het zwembadje gestaag stijgt en ik begin wat vertrouwen te krijgen in de goeie –tijdige- afloop op dit punt! Met dit geruststellende gevoel zet ik de muziek aan en verdwijn in gedachten al langzaam onder het verkoelende water…
Tegelijkertijd wordt ik afgerekend op mijn korte termijn denken en sta tegenover een aanrecht vol met een hoeveelheid prachtig, superrijp fruit, dat ik met de beste wil van de wereld in 5 dagen nog niet op ga krijgen….Waarom zo veel? En wat nu?
In plaats van in de paniekmodus te schieten, stemt m’n hoofd zich automatisch af op m’n date, die straks voor de deur staat en opeens besef ik me de mogelijkheid van het laatste ingrediënt van m’n eerdere visioen! Vlug een foto maken van het zwembadje en de heerlijke gedachte met haar delen via de app.!! -Wat een fijn gevoel! Dat ik dit zonder schroom kan doen-
M’n telefoon gaat over… in de nummerherkenning zie ik ‘het werk’.. Ik druk de oproep weg en ben het op hetzelfde moment al vergeten. Ik heb nu belangrijker zaken aan m’n hoofd en gooi de telefoon op het aanrecht.
Met het neerkomen van de telefoon hoor ik een appje op de telefoon binnenkomen en enigszins geïrriteerd over de volharding van m’n werk pak ik de telefoon weer en m’n hart springt open:
‘Ik kom eraan!’ schrijft ze!….
Nu ik aan m’n broodje zit te knagen, met een heerlijke kop koffie erbij, ben ik blij dat ik kan voelen wat ik voel! Ik zal dat uitleggen:
Vanmorgen, toen ik eindelijk zover was om m’n bed uit te komen, probeerde ik te bedenken wat hier en nu belangrijk voor me was: Het is Zondagmorgen en alle ‘moetjes’ nog ver verwijderd.. dus alle mogelijkheden zijn ook écht mogelijkheden.
Ik ‘voel’ me oké en ‘voel’ dat op dit moment de simpele dingen in het leven, het verschil kunnen maken en dat het ‘dus’ belangrijk is om die simpele dingen aandacht te geven en bijzonder te maken! Ergo: koffie en ontbijt!
Gisteren een overdaad aan frisse, verse fruitsoorten en drankjes, yoghurt salades, kip enz.. en nu toch wel weer trek in iets ‘substantieels’. Een blik in de koelkast leert me dat dit helemaal gaat lukken!
Ik snij twee plakken ‘Halloumi’ en doe ze in de koekenpan met een klein beetje roomboter… Ondertussen snij ik een sjalotje in ringen en nadat ik de Haloumi heb omgekeerd en aan één kant mooi bruin zie worden, doe ik ze erbij in de pan. Misschien een klein beetje knoflook erbij?.. Welja!
Uit de broodtrommel tover ik een volkorenbroodje en leg dit onder de gril, nadat ik het eerst heb bevochtigd met wat water. In de koekenpan schuif ik de kaas en de uitjes naar één kant en in de andere kant breek ik een groot ei en probeer het aan die kant te houden terwijl ik met het vuur speel om het te laten bakken. Veel peper, een beetje zout…en langzaam laten bakken totdat de dooier bíjna stolt…
Als het broodje knapperig is haal ik het –met gevaar voor eigen handen- uit de gril en snij het open: Ik wordt aangevallen door de geur van vers brood en besluit om er heel licht roomboter op de smeren.. De zie de koude boter op het warme brood smelten en kan het eindresultaat al bijna proeven!
Een blik op de koekenpan en ik heb nog precies tijd om de piston te vullen met geurige vers gemalen koffie, aan te drukken en onder het espressoapparaat te klikken…
Terwijl het hete water zich rustig, onder hoge druk, door de koffie een weg baant naar het voorverwarmde kopje, doe ik het brood op een bord, leg de Halloumi erop, ui erop en dan het gebakken ei…. Als ‘pièce de récistance’ een heel klein beetje mayonaise erover… Het broodje dichtslaan, bruut maar toch zachtjes met de volle hand dichtdrukken en diagonaal doorsnijden…… En samen met de koffie naar buiten.. in de ochtendzon in de tuin.. Naast het zwembad… en z’n herinneringen..
Het Zwembad lijkt me nu vol genoeg en ondanks dat het snikheet is, vraag ik me af of ik niet aan een hartaanval zal overlijden wanneer ik in het koude water plons..
Als ze straks besluit om naast me te komen drijven wil ik dat ze zich op alle fronten comfortabel voelt en te koud water en een hartaanval passen dan alletwee niet in het plaatje! Als ik éérst m’n teen, dán drie emmers heet water en daarna de rest van m’n lijf heb toevertrouwd aan Neptunus klopt ze op de tuindeur.
Wat kan ‘timing’ perfect zijn, wanneer je je er niet mee bezighoudt!
Met een stralende lach loopt ze m’n droom binnen en ik ben niet meer in staat om aan iets anders dan aan haar te denken. Ik heb geen idee wat ze allemaal zegt als ze door m’n tuin naar de huiskamer loopt en terugkomt in alleen die stralende lach en een bikini… De tijd heeft opgehouden te bestaan.
We lachen, drinken, zwemmen, vrijen, eten, kletsen en zijn helemaal happy!
Als de schemering valt doen we alles nog eens dunnetjes over totdat we besluiten om de hangmat in de tuin te verruilen voor de slaapkamer..
Doordat de tijd niet meer bestaat en de temperatuur ‘s nachts nauwelijks daalt, rennen we regelmatig heen en weer tussen zwembad en slaapkamer, gehuld in slechts een stralende lach.
Naast elkaar wakker worden –of moet ik zeggen: in elkaar verstrengeld wakker worden- en nog steeds geen besef van tijd hebben. Geen behoefte aan de tijd hebben. Geen woorden nodig hebben. Alleen elkaar..
De flow voortzettend, douchen, koffie, vrijen, weer douchen, ontbijten en kletsen…Tot ze écht weer weg moet omdat je je afspraken nu eenmaal hoort na te komen.
Die Zaterdag, een uurtje opruimen later, belt er een vriend van me met de vraag of ik hem wil helpen met z’n motorfiets.. : Natuurlijk wil ik dat! Ik kleed me aan en ga naar hem toe.
We zijn urenlang intensief aan het ‘sleutelen’ in de garage en vinden oplossing na oplossing voor de probleemmotorfiets. Door de warmte lijken de kouwe biertjes te verdampen en de koelkast draait overuren. We filosoferen over plekken om ‘ooit nog’ naar toe te rijden en motorfietsen die we ‘ooit nog’ gaan aanschaffen…
Als de zon allang al onder is en het buiten eindelijk begint af te koelen beseffen we dat we zijn vergeten om te eten en de dag is omgevlogen. We trekken de garagedeur achter ons dicht, stappen op de fiets en gaan in de stad nog iets te eten halen. Al dan niet vloeibaar…
Uiteindelijk is het grootste gedeelte inderdaad vloeibaar geworden.
Nu zit ik op Zondagmorgen in de tuin.
Met koffie. En een heerlijk broodje..
Ik herinner me het telefoontje van het werk.
Besluit dat ik me morgenochtend weer helemaal op het werk stort en het nu laat voor wat het is.
Het is mooi weer! Ik ben omringd door groene planten en boven me hangt mijn grote trots! De druivenstok met een overdaad aan trossen! Nu nog groen maar over een paar weken zullen ze dieprood zijn en zo zoet als.. Nou ja, zo zoet als druiven J
De druivenstok heeft een geschiedenis: Een jaar of 20 geleden heb ik de druif ‘gered’ bij een verbouwing bij een collega, die geen plaats meer liet voor groen. De verhalen over de uitmuntende oogsten en smaak van de volle paarse knikkers konden toch niet voorkomen dat de huisarchitect het had gewonnen van de tuinarchitect…
Alle verhalen over de onmogelijkheid van het ‘verkassen’ van druivenstokken in de wind geslagen en met snoeischaar en steekschop de druif ‘bevrijd’ uit z’n benarde positie en op een aanhanger meegenomen naar die grote witte muur op het zuiden, in mijn achtertuin. In de loop der jaren zijn er staaldraden gespannen over de tuin, die de druif de gelegenheid geven om niet alleen een verkoelende schaduw in de tuin te werpen, maar ook in alle veiligheid (vogels) de volle trossen naar beneden te laten hangen en af te dekken met een bladerdak!.
Het broeikaseffect en de aantasting van de ozonlaag zorgt voor de rest van de condities voor een prachtige jaarlijkse oogst van super zoete druiven!
Het is natuurlijk onmogelijk om de gehele oogst in één keer op te eten, uit te delen of zelfs te bewaren…. Dus is er een nieuwe hobby geboren:
Drank stoken!
Wanneer de oogst binnen is, kan de boel vergisten in kunststof vaten totdat de destilleerketel de most omzet in alcohol die zeer puur en illegaal is J
Dat maakt het lekkerder! : Zowel de walnotenlikeur als de limoncello als de diverse andere likeurtjes blinken uit in recalcitrantie en geven een heel voldaan gevoel!
Zowel bij het uitdelen als bij het consumeren.
Dat is nu écht een hobby waar ik me in kan verliezen..
Eigenlijk nét als ik me verlies in koken, m’n werk, de liefde, motoren, boeken…
Als ik dit teruglees, eigenlijk overal in!
Het maakt de beleving intens en waardevol… En dat is winst!
Jezelf durven te verliezen
En daarmee winnen..
Klinkt zoveel fijner in de goeie context… maar hoe leg je dat nu in het kort uit?
Terug naar het Blog-overzicht: